Kedicik Pisicik

Hayvanları severim ama uzaktan. Pek dokunup, sevebildiğim söylenemez; ürkerim çünkü. Ama kız kardeşim benden çok daha iyidir bu konuda. Henüz bebekken bile belli ederdi hayvan sevgisini. Biraz daha büyüyüp yürüyebilir hale geldiğinde o bıdık haliyle kedileri kovalardı kendince. Kendisi o kadar iyi bir hayvanseverdir ki, hayvanların her cinsine karşı muzzam bir muhabbet besler -böcekgiller de dahil! Sadece muhabbet beslese iyi, evde beslenebilecek olanların tümünü sayesinde besledik diyebilirim. Balık, muhabbet kuşu, su kaplumbağası, ördek, civciv, kedi... Kendisine kalırsa köpek de istiyor ama malum köpek olan yerde namaz kılınamıyor. Bunu ona anlatmakta en başlarda zorlanmış olsak da şuan köpek de dahil benzer hayvanları, gündelik hayatımızı geçirdiğimiz yaşam alanlarımıza sokamayacağımızı öğrenmiş durumda. 

Bir hayvan beslemeyi hiç düşündüm mü diye sorarsanız, hayır hiç düşünmedim, düşünemiyorum da. Kendime ancak bakabiliyorum, bir de hayvanın günahına girmeyeyim ^_^ .   Ama beslemeyi istesem sanırım tercihimi sıcak kanlı bir hayvandan yana kullanırdım ve o da kuvvetle muhtemel kedi olurdu.  Köpekler için sadık, kediler için nankör derler ama ben kedilerin de en az köpekler kadar sahiplerine karşı sadakat beslediğine inanıyorum. Dahası tanıdıklarına sırnaşık, tanımadıklarına yabani davranıyorlar -ki bu hallerini de azıcık kendime benzetiyor olabilirim ^_^

Tabii işin bir de dini yönü var. Dinimizce köpek beslemenin birkaç husus dışında hoş karşılanmadığını biliyorum. Özellikle Şafii mezhebine mensup olanlar bir nevi necis gözüyle bakıyorlar yanılmıyorsam. Nakledilen hadislerle bizlere aktarılanlar, besleyen kişilerin ecir kaybettiği,  Hz. Cebrail ve rahmet meleklerinin köpek bulunan yere girmediği ve kılınan namazın kabul görmediği yönünde. (Bununla ilgili detaylı bilgi edinmek isteyenler buraya ve buraya tıklayabilirler.)

Köpek meselesini burada bırakıp yeniden kedicik pisicik mevzumuza dönelim: Belki yanlarına gidip onları sevemiyorum ancak, sokak fotoğrafçılığında en sevdiğim şeylerden biri kesinlikle bu kedicikleri fotoğraflamak. Nerede kedi görsem, muhakkak başında dikilir birkaç poz çeker öyle devam ederim yoluma.

Mesela şu altta resmini gördüğünüz  pisicik Beyazıt Kapalı Çarşısının ön taraflarında bir yerlerde tarafımca çekilmişti. Öyle dertli bir hali vardı ki, sanki dünyanın gamı bu kedinin üzerine binmiş sanırsınız.

Alttaki de Kadıköy taraflarında bir yerde çekilmişti yanlış hatırlamıyorsam. Kımıl kımıl birşeydi bu kedicik, çekebildiklerimin içindeki en net fotoğrafı bu maalesef. Gözlerindeki kızgınlığa bakar mısınız? "Dee gett abla beni rahat bırak" der gibi bir hali var ^_^

Sanırım kedilerin en çok gözlerini seviyorum. Hem masumca hem de delice hırçın bakabiliyorlar. Alttaki iki resimde yer alan kediciklerin duruşlarına bakar mısınız?

Gelelim bu postun assolistine. Bu postu sırf bu kedi için yazdım desem inanır mısınız?

Yine, Kadıköy civarındayken çekildi bu fotoğraflar. Bahçeli bir evin önünde keyif çatıyordu bu kontes. Ben yanına yaklaşıp fotoğraf çekmeye başlayıncaya kadar gayet kendi halindeydi ama bir anda canlandı ve bana birbirinden güzel pozlar verdi. ^_^

Şu resim ürkütücü, kabul ama ilk defa bir kediyi esnerken bu kadar detaylı görebilmiştim.

"Onca verdiğim poz yetmedi mi sana bacım?" bakışları. Ben yavaştan yavaştan uzaklaşmaya başlıyorum tabii malum kedi milletinin sağı solu belli olmaz.  ^_^

Onca konu mankenliğinden sonra yorgun düşen kontesin bir bakıma "Yiiteeer yiaaa" pozu oluyor bu da.

Sizin kedilerle aranız nasıldır peki? Hiç kedi beslemeyi düşündünüz mü evinizde? Ya da benzer deneyime sahip yakınlarınız var mı çevrenizde? 

Tabii en önemlisi, fotoğraflarımın arasında sizin favoriniz hangisi oldu bilmek isterim ^_^

2015'in ilk pazartesi günü  -ve bundan sonraki her pazartesi günü- dilerim ki sendromsuz ve keyifli geçer hepimiz için. 

Aşkla kalın!